پرستوی بهار از خانم هما میرافشار

پرستوی بهار من ، به لانه باز گشته ای ، ترانه ساز گشته ای ، خوش آمدی به خانه ات ، خوش آمدی به لانه ات ، ببین که آسمان شدم ، پر از ستارگان شدم ، تو بازگشتی ای زپای تا به سر صفا ، تو ای نمونه ی وفا ، تو بازگشتی عاقبت ، به ارمغان چه ریزمت به پای دل ؟ چه گوهری نثار مقدمت کنم به جای دل ؟ بگو به من عزیز من ، دل شکسته می خری ؟ بگو به من چه میدهی بهای دل ؟ مرا ز باده ی نگه ، دوباره مست میکنی ؟ دوباره غافلم از آن چه بود و هست میکنی ؟ در آسمان  آرزو تو تک ستاره ی منی ، زپای تا به سر غمم ، توئی که چاره ی منی ، مرا ببخش اگر شبی گشودم عقده های دل ، اگر که خوانده ام تو را شبی سیه شفای دل ، اگر به غیر گفته ام حکایت از گذشته ها ، اگر که خوانده ام تورا به هر کجا به هرسرا ، مرا ببخش امید من ، مرا نه از برای من ، برای خاطر خدا ، چگونه باورم شود ، گذشته سالهای غم ، شکسته بالهای غم ، و آن پرنده ی کشیده پر نشسته روبروی من ، چه ها کشیدم ای دریغ بعد تو ، چه شام ها که تا سحر گریستم ، ببین که عشق با دلم چه میکند ، ببین چگونه پرجوانه میشود ، بگیر دستهای سرد من ، به دستهای گرم خود ، که سرزند به تار دل حرارت وجود تو ، تب وفا شرر زند زتار من به پود تو ، دگر زپیش من مرو ، دگر کنار من بمان ، مباد چون بجوئیم نیابی از هما نشان